فکر میکنم با من هم عقیده باشید که جنگ های مدرن خیلی هیجان انگیزتر و مرگبارتر از جنگ جهانی است و گزینه های ایده آل برای ساخت بازی های تیراندازی اول و سوم شخص محسوب می شود.

نسخه اوایل نسل « جنگجوی پیشرفته ۲ » قبلی بازی یعنی هفتم عرضه شد و به موفقیتی استثنایی دست یافت. زاویه دوربین این مجموعه از آن نسخه به بعد به سوم شخص تغییر کرد و گرافیک و گیمپلی آن در زمان خودش خارق العاده بود. تریلرهای بسیار خوب و به نمایش گذاشتن نمونه های اولیه تجهیزات نظامی واقعی ارتش در این بازی نیز نمک روی زخم پاشیدن سرباز بود و عطش ما را زیاد کرد».

حالا بعد از تجربه به نظر می آید که بازی خوبی باشد ؛ هر چند « آینده نسبت به نسخه قبلی خودش پسرفت داشته است! دستوردادن ها گرچه سخت بود اما جذابیت بازی به شمار می رفت.

به پهلو چرخیدن هنگام سین هخیز بودن چه موقعیت های استراتژیک فراوانی ایجاد میکرد و همه چیز در آن اول نسلی چقدر خوب بود؛ اما اکنون خبری از دستور دادن نیست. همچنین با توجه به فاصل های که بین دو نسخه وجود داشته، انتظار از سرباز آینده چه از منظر گرافیک و چه گیمپلی خیلی بالا بود که متاسفانه آن طور که باید ما را راضی نمی کند.

هرچند نبردهای خیابانی خارق العاده است و پیشروی سنگر به سنگر خیلی زیبا به نظر می رسد و از همه مهم تر بازی تاکید ویژ های روی مخفی کاری دارد؛ اما همیشه احساس میشود اینجا یک چیزی کم است. شاید خلاقیت یا شاید مثل مکس پین۳ افراط در یک توانایی از جذابیت آن کاسته است. به هرحال اتفاقات گیمپلی بعد از سه یا چهار مرحله برای شما قابل پیش بینی خواهد شد.

این که ابتدا بدون سر و صدا به جایی نفوذ کنید و سپس با یک ویرانگری از مهلکه بگریزید، قانون اساسی بازی است. دستور دادن وجود دارد، ولی نه به آن شکلی که بتوان اسم آن را دستور نامید. شما فقط می توانید دشمنان را برای هم گروهی ها علامت بزنید تا همگی در یک لحظه شلیک کنند و دشمنان را بکشند.

اگر چهار دشمن را علامت گذاری کنید زحمت نفر چهارم بر گردن شماست! یا حتی می شود گفت اگر خودتان روی دشمن علامت گذاری شده نشانه بگیرید، باز هم می توان آن همکاری را انجام داد. علامت گذاری دشمن ها با اعداد یک تا چهار صورت میگیرد ولی متاسفانه یک همیشه مربوط به سرپرست تیم است و خلاصه هر نفر شماره اختصاصی خود را دارد. یعنی اگر فاصله نفر دوم تا دشمن ۲ متر باشد و شما آن دشمن را علامت بگذارید، چون عدد یک مربوط به فرمانده تیم است باید صبر کنید تا او خود را در محدوده تیراندازی قرار دهد.

سکانس های سینمایی نیز گرچه زیبا و جذاب است، اما از لحاظ ساختاری شبیه یکدیگر کار شده است و همواره این شما خواهید بود که گروگان نجات یافته را دنبال خود بکشید و از او در مقابل سیل دشمنان مواظبت کنید. با این که هوش مصنوعیه متیمی ها و دشمنان هر دو خیلی خوب است و بموقع شما را درمان میکند یا کمک تان دشمن ها را از پا در می آورد، ولی گاهی معایبی نیز در آ ن دیده می شود. از جمله این که در همین سکانس های سینمایی بار اصلی کشتن دشمنان بر دوش شما قرار میگیرد و این کار را باید حتما با کلت صدا خفه کن انجام دهید! البته بعضا هوش مصنوعی افراد در مسیریابی دچار نقص می شود و در بدترین حالت مجبور به تکرار بازی از آخرین محل ذخیره خواهید شد؛ چون که یار شما جایی گیر کرده و هیچگاه نمی تواند خود را به محلی برساند که فقط با وجود همه اعضای تیم اجازه دسترسی به بقیه مرحله را می دهد.

ابتدای هر ماموریت تجهیزات و سلاح هایی در اختیار شما قرار می گیرد که بعضی از آنها مثل یونیفورم نامرئی دائمی است و بعضی دیگر را باید خود انتخاب کنید. کاراکتر برای حمل سلاح با محدودیت همراه است و فقط می تواند دو سلاح و دو تجهیزات کمکی مثل نارنجک، فلش یا دودزا بردارد که اتفاقا به نظرپسندیده نیز هست ؛ زیرا به طبیعی تر شدن بازی کمک می کند. اجازه دهید به شما یک هشدار جدی بدهم. مواظب سیستم شخصی سازی اسلحه باشید! این سیستم بسیار عالی است و به قدری گسترده کار شده و آزادی عمل به شما میدهد که اگر بخواهید پای آن وقت بگذارید، کاملا در دریایی از اطلاعات غوطه ور خواهید شد. چند نوع سلاح در بازی وجود دارد.

هرکدام شامل شش تا هفت مدل می شود و همه اینها را میتوان از فنر و ماشه گرفته تا خشاب و لوله و دوربین شخصی سازی کرد. تازه این همه ماجرا نیست، زیرا میتوانید نسبت به نوع ماموریت که فرمانده کل ابتدا توضیحاتش را به شما می دهد، سلاح خود را بر اساس چهار ویژگی کنترل، قدرت، مانور و برد شخصی سازی کنید. البته ایراد عمده ای که این سیستم دارد آن است که گیمپلی را از ریتم می اندازد و برای خودش یک نوع بازی محسوب می شود.

اگر بخواهید حوصله کنید حدود ۱۰ دقیقه قبل از هر ماموریت را به سر و کله زدن با سلاح تان خواهید گذراند. بجز اسلحه از امکانات « روح » و تجهیزات جانبی، اعضای گروه پیشرفت های مثل نامرئی شدن یا دوربین های جاسوسی پیشرفته که هم پرواز میکنند و هم ماشین کنترلی می شوند و در عین حال در جیب نیز جا می گیرند، بهره می برند. هرچه تحرک کاراکتر به هر شکلی کمتر باشد، لباس وی را نامرئی تر می سازد اما از آنجا که این توانایی محدودیت هایی مثل باتری، شارژ یا حتی دفعات استفاده ندارد، بعد از گذر نیمی از گیمپلی خیلی برای ما عادی می شود.

اگر می خواهید از این بازی لذت ببرید و آن را فوق العاده خطاب کنید، پیشنهاد من به شما تجربه بخش داستانی به صورت همکاری آنلاین است که الحق و الانصاف حرف ندارد. منتها حواستان باشد که برای دسترسی به محتوای آنلاین بازی باید کد داشته باشید. بخش آنلاین جایی است که می توان ضعف های قسمت تک نفره و گاه و بی گاه آن را فراموش کرد.

سرباز آینده نیز یکی دیگر از آن بازی هایی است که برای دست یافتن به مخاطب بیشتر، طرفداران قدیمی را تاحدودی فراموش کرده است، اما آنقدر ارزش دارد که بخواهیم آن را بازی خوبی بنامیم.